- سپیده دمان
به وقت سپیدۀ صبح، به وقت سپیده دم، سحرگاهان
معنی سپیده دمان - جستجوی لغت در جدول جو
- سپیده دمان (سَ / سِ دَ / دِ دَ)
به وقت سپیده دم. به وقت سپیدۀ صبح:
دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان
ز بیم شنّۀ او شیر بفکند چنگال.
منجیک (از لغت فرس ص 472).
بمژده ز رستم هم اندر زمان
هیونی بیامد سپیده دمان.
فردوسی.
چنین تا سپیده دمان بر دمید
شب تیره گون دامن اندرکشید.
فردوسی.
کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان.
فرخی.
چنین هر شب از دور پیدا شود
سپیده دمان باز دریا شود.
اسدی.
سپیده دمان کز سپهر کبود
رسانیده خورشید شه را درود.
نظامی
دژآگهی که به بیشه درون سپیده دمان
ز بیم شنّۀ او شیر بفکند چنگال.
منجیک (از لغت فرس ص 472).
بمژده ز رستم هم اندر زمان
هیونی بیامد سپیده دمان.
فردوسی.
چنین تا سپیده دمان بر دمید
شب تیره گون دامن اندرکشید.
فردوسی.
کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان.
فرخی.
چنین هر شب از دور پیدا شود
سپیده دمان باز دریا شود.
اسدی.
سپیده دمان کز سپهر کبود
رسانیده خورشید شه را درود.
نظامی
- سپیده دمان
بهنگام سپیده دم سحرگاه
- سپیده دمان ((~. دَ))
سحرگاه
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
دم صبح صادق، هنگام دمیدن سپیده، هنگام سحر، سحرگاه، صبح زود، صبح صادق، برای مثال سپیده دم چو دم بر زد سپیدی / سیاهی خواند حرف ناامیدی (نظامی۲ - ۱۴۵)
(سَ / سِ دَ / دِ دَ)
لغت نامه دهخدا
سحرگاه و دم صبح صادق. (برهان). گاه طلوع صبح صادق و دمیدن سپیده. (آنندراج). صبح صادق. (غیاث). سحر. (شرفنامه). فلق. مغرب. (منتهی الارب) :
دلخسته و مجروحم و پی خسته و گمراه
گریان بسپیده دم و نالان بسحرگاه.
خسروانی.
چنین گفت بهمن که این رستم است
و یا آفتاب سپیده دم است.
فردوسی.
زین سپس وقت سپیده دم هر روز بمن
بوی مشک آرد از آن سنبل و نورسته نسیم.
فرخی.
قمر بسان چشم دردگین شود
سپیده دم شود چو توتیای او.
منوچهری.
چون سپیده دم بحکمت درکشید
از نیام نیلگون زرین حسام.
ناصرخسرو.
بهر سپیده دمی و بهر شبانگاهی
ز نزد من بزمین بر پراکنند قضا.
مسعودسعد.
قاف تا قاف جهان بینی شب وحشت چنانک
تا دم صورش سپیده دم نخواهی یافتن.
خاقانی.
سپیده دم ز دست زنگی شب
رهایی یافت چون بیمار از تب.
نظامی.
سپیده دم چو دم برزد سپیدی
سیاهی خواند حرف ناامیدی.
نظامی.
خوشا سپیده دمی باشد آنکه بینم باز
رسیده بر سر اﷲاکبر شیراز.
سعدی.
ز آستان تو آموخت در طریقت مهر
سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه.
حافظ.
سپیده دم که وقت کار عام است
نبید مشکبو رسم کرام است.
؟
دلخسته و مجروحم و پی خسته و گمراه
گریان بسپیده دم و نالان بسحرگاه.
خسروانی.
چنین گفت بهمن که این رستم است
و یا آفتاب سپیده دم است.
فردوسی.
زین سپس وقت سپیده دم هر روز بمن
بوی مشک آرد از آن سنبل و نورسته نسیم.
فرخی.
قمر بسان چشم دردگین شود
سپیده دم شود چو توتیای او.
منوچهری.
چون سپیده دم بحکمت درکشید
از نیام نیلگون زرین حسام.
ناصرخسرو.
بهر سپیده دمی و بهر شبانگاهی
ز نزد من بزمین بر پراکنند قضا.
مسعودسعد.
قاف تا قاف جهان بینی شب وحشت چنانک
تا دم صورش سپیده دم نخواهی یافتن.
خاقانی.
سپیده دم ز دست زنگی شب
رهایی یافت چون بیمار از تب.
نظامی.
سپیده دم چو دم برزد سپیدی
سیاهی خواند حرف ناامیدی.
نظامی.
خوشا سپیده دمی باشد آنکه بینم باز
رسیده بر سر اﷲاکبر شیراز.
سعدی.
ز آستان تو آموخت در طریقت مهر
سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه.
حافظ.
سپیده دم که وقت کار عام است
نبید مشکبو رسم کرام است.
؟
(سَ / سِ دَ / دِ دُ)
لغت نامه دهخدا
سرخ مرد (کذا) را گویند و آن گیاهی است شبیه به بستان افروز و ساقش سفید می باشد. (برهان). جنسی از سبزه های مأکول که آن را سرخ مرد (کذا) گویند. (شرفنامه)
بامداد، بامدادان، سپیده دمان، پگاه، سپیده دمان، سحر، سحرگاه، شفق، صبح، طلوع، فجر، فلق
متضاد: غروب
متضاد: غروب
